Μοσκώφ, Κωστής

(Θεσσαλονίκη 1939 – Αθήνα 1998). Ιστορικός, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μορφωτικός ακόλουθος της ελληνικής πρεσβείας στην Αίγυπτο (1989-98). Σπούδασε νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, όπου αργότερα αναγορεύθηκε και διδάκτορας. Σταδιοδρόμησε ως δημοσιογράφος συνεργαζόμενος με τις μεγάλες ημερήσιες αθηναϊκές εφημερίδες Νέα, Πρώτη και Ριζοσπάστης, ενώ διετέλεσε και σύμβουλος κινηματογράφου του υπουργείου Πολιτισμού, επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη. Αξιοσημείωτη υπήρξε και η λοιπή πολιτική του δράση, αφού εκλέγετο για τρεις συνεχείς δεκαετίες δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης (1974-82), ασκώντας για τρεις μήνες και τα καθήκοντα του προσωρινού δημάρχου. Χρημάτισε ακόμη πρόεδρος του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Η συγγραφική του δραστηριότητα επεκτάθηκε, εκτός από τη σύνταξη δοκιμίων και μελετών με βασικό άξονα την ιστορία, και στον χώρο της ποίησης, όπου πάλι η ιστορία και ο έρωτας μονοπώλησαν το ενδιαφέρον του. Το έργο του διαπνέεται από την πεποίθηση ότι οι Έλληνες, στην πορεία του χρόνου και της ιστορίας, αντιτάσσονται στις καθιερωμένες κοινωνικές δομές των πολιτικών και οικονομικών κέντρων εξουσίας, επιδιώκοντας τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κόσμου, ο οποίος θα ανήκει στους πολίτες του. Ανάμεσα στα σημαντικότερα έργα του συγκαταλέγονται οι μελέτες Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα (1972,1979), Θεσσαλονίκη: Τομή της μεταπρατικής πόλης (1974,1980), Η κοινωνική συνείδηση στην ποίηση της Θεσσαλονίκης (1978), Εισαγωγικά στην ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης στην Ελλάδα (1980,1989), Δοκίμια (4 τόμοι, 1984-87), Η πράξη και η σιωπή - Στα όρια του έρωτα και της ιστορίας (1979), καθώς και οι ποιητικές συλλογές Ποιήματα (1985,1987) και Για τον έρωτα και την Επανάσταση (1989). Στα πλαίσια της διπλωματικής του σταδιοδρομίας, έχοντας αναλάβει ταυτόχρονα και τη θέση του εκπροσώπου του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού στη Μέση Ανατολή, διοργάνωσε πλήθος πνευματικών εκδηλώσεων με ελληνοκεντρικό χαρακτήρα, δεν πρόλαβε, ωστόσο, να υλοποιήσει το μεγάλο του όνειρο, που ήταν η ίδρυση εδρών ελληνικής γλώσσας ή ακόμη και ενός ελληνικού πανεπιστημίου στη Μέση Ανατολή, γεγονός που θα διεύρυνε τις σχέσεις των δύο περιοχών. Η περιπέτεια της υγείας του –έπασχε από καρκίνο των λεμφαδένων– επέτεινε την προϋπάρχουσα τάση του για φιλοσοφική ανάλυση και αναζήτηση, αντιμετωπίζοντας γόνιμα ακόμη και αυτή τη δύσκολη περίοδο στη ζωή του: «Aυτή η καθημερινή αντιμετώπιση του θανάτου είναι μεγάλο προνόμιο. Σε κάνει να σκέφτεσαι και να βιώνεις τη ζωή σου πιο βαθιά, αποφεύγεις τις προχειρότητες, ψάχνεις τα μεγάλα».